Counting the last days in paradise!

16 juni 2014 - Busuanga, Filipijnen

Je valt in slaap onder het gezoem van insecten en je wordt wakker door de opkomende zon en het geraas van de zee. Je loopt uit bed strekt je uit en gaat een eindje zwemmen in zee, daarna even douchen en aanschuiven aan het ontbijt. Vervolgens verplaats ik me van de ontbijttafel naar mijn strandbedje om daar een boekje te lezen en de rest van de dag niet meer van af te komen. Het begint misschien een beetje afgezaagd te klinken maar dat is toch echt de invulling van mijn laatste paar dagen in de Filipijnen. Ik heb mezelf voor de laatste dagen getrakteerd op een verblijf in een resort met allemaal mooie strandhutjes recht aan zee om maximaal te genieten van mijn laatste dagen als reizigster.

Voordat ik mijn laatste reisverslag afrond moet ik nog even een stapje terug in de tijd doen, want ik heb in mijn vorige reisverslag nog lang niet alles verteld over onze avonturen in de Filipijnen. Ik ga terug naar 28 Mei dit is de dag waarop we van Manila naar het eiland Cebu vlogen, we kwamen daar pas laat aan dus we hebben 1 nachtje geslapen in de gelijknamige hoofdstad Cebu. De volgende ochtend moest ik er al weer vroeg uit om naar het visumbureau te gaan zodat ik mijn visum kon verlengen. Bij aankomst krijg je standaard een visum voor 1 maand maar aangezien ik 6 weken in de Filipijnen doorbreng en je nogal gezeik kan krijgen als je je visum overschrijdt, heb ik die ochtend gezellig doorgebracht op het visumbureau. Zoals zo'n beetje elke overheidsinstelling op deze wereld werd ook hier uitgebreid de tijd genomen om de zaakjes op orde te krijgen, mijn visum werd wel verlengd dus ik heb er niet voor niets gezeten. De Filipijnen staan bekend om de mooie vrouwen maar ook om grote armoede, met andere woorden mensen zijn wanhopig en hebben veel over voor geld. Dit uit zich in vieze oude westerse mannen die denken dat ze liefde kunnen kopen en er met een Filipijns meisje van door gaan die vaak tientallen jaren jonger zijn. Ik kan je vertellen dat ik die ochtend echt de meest ongepaste combinaties heb gezien, echt oude vieze mannen met meisjes nog wel jonger dan ik die daar het visum komen verlengen. Het probleem hier is zo groot dat er gewoon een knappe man en vrouw worden uitgekozen om samen kinderen te krijgen die puur en alleen op de wereld worden gezet voor de seksindustrie, waar gaat het heen met deze wereld!

De enige reden waarom we zijn afgereisd naar Cebu is om te zwemmen met de mega grote walvishaaien, iets wat al heel lang op mijn verlanglijstje staat. We moesten hiervoor af reizen naar het zuiden van Cebu, een plaatsje genaamd Oslob, en de volgende ochtend was het dan zover. Gewapend met een onderwater camera gingen we de grote blauw grijze wezens tegemoet en hoe onbeschrijvelijk vet was dit! In Oslob is het niet de vraag of maar hoeveel je er gaat zien, de vissers hier voeren de walvishaaien regelmatig en hierdoor blijven de walvishaaien in deze omgeving wachten op eten. Toen we in ons vissersbootje kwamen aanroeien zag je ze zal in het water spelen en we doken er zo midden in. Wat voel je je dan klein als je omcirkeld bent door 4 a 5 van die immens grote beesten, bij de instructie werd gezegd dat je minimaal 4 meter afstand moest houden maar dit was gewoon onmogelijk omdat ze gewoon constant naar je toe komen, nieuwsgierige beesten!

Vanuit Cebu zijn we begonnen met eilandhoppen, van het ene naar het andere tropische eilandje. We zijn begonnen in Siquijor, vanuit het zuiden van Cebu hebben we de ferry gepakt en zijn hier in Siquijor uitgestapt. Een stereotype paradijs met mooie resorts, en jawel een heldere blauwe zee en witte zandstranden, kortom lekker relaxen en duiken! Vanuit Siquijor hebben we de ferry genomen naar Bohol, weer een ander eiland, de Filipijnen bestaat uit 1700 eilandjes dus we hebben ze nog lang niet allemaal gezien. In Bohol hebben we het strand maar even gelaten en hebben we een scooter gehuurd voor 2 dagen om het eiland rond te crossen. Bohol staat eigenlijk bekend om 3 dingen, strand, de zogenaamde chocolate hills en de Tarsiers, die hebben we dan ook mogen afstrepen van ons lijstje. De Chocolate hills zijn een serie groene heuvels die zover strekken als de horizon en worden zo genoemd omdat ze in het droge seizoen de groene kleur verliezen en chocolade bruin kleuren. De tarsiers zijn een van de kleinste diersoorten ter wereld en worden ook wel spookdiertjes genoemd, ze zijn kleiner dan je vuist en hebben hele grote uitpuilende ogen. Het was een leuke manier om het eiland te verkennen per scooter, zo zie je ook nog iets van de mooie natuur en het leven. De wegen waren niet altijd, of zeg maar gewoon meestal niet om over naar huis te schrijven maar dat maakte het des te leuker, al was ik af en toe wel blij dat Gideon de scooter kon overnemen. Tijdens het scooter rijden kwamen we nog een zipline tegen die wij even hebben uitgeprobeerd, als een ware vogel vloog je over de jungle heen.

Vervolgens zijn we van Bohol naar Puerto Princessa gevlogen, weer terug naar Palawan het eiland waar ik het al een keer goed naar mijn zin heb gehad deze reis. Niet voor lang deze keer, nadat Gideon zijn visum had verlengd in Puerto princessa zijn we verder doorgereisd naar El nido om vanaf daar een boot te pakken naar Coron, de Busuanga eilanden. Coron staat bekend om de mooie duikplekken en dan met name de wrakduiken. Tijdens de 2de wereldoorlog toen Japan de Filipijnen wilden overnemen en Amerika daar een stokje voor stak zijn er tientallen schepen gebombardeerd en naar de zeebodem verdwenen. De eerste wrakduik die ik maakte vond ik best eng, dit was de eerste keer dat ik echt in een wrak ging duiken en het was in sommige kamers best smal en donker maar toen ik mijn draai had gevonden ging het prima. Gaaf om te zien hoe zo'n wrak op gaat in het onder waterleven, het waren oorlogsschepen dus je zag veel kanonnen en bij een wrak zag je zelfs een hele tanker en olievlekken. Naast wrakduiken hebben we ook een grotduik gemaakt, en een duik in een meer dat van ondere werd aangevuld door hotsprings, echt een bizarre ervaring je had constant temperatuur wisselingen van 26 tot 38 graden.

Coron is omringd door allemaal kleine eilandjes met mooie stranden, karstgebergten en jungle, dus naast het duiken dachten we nog maar even een sportieve activiteit te ondernemen, we hadden voor 1 dag een kayak gehuurd. We hadden een mooie route uitgestippeld met dingen die we wilde zien, en we hadden echt de instelling dat we dat zo gedaan hadden. Nou ik kan je vertellen we hebben hard gelachen maar ook zeker gevloekt, wat is dat zwaar! Bij het eerste strandje wat we zagen zijn we uitgestapt en ben ik het eerste uur niet van mijn handdoekje afgekomen. We hadden al een heel eind gevaren en we hadden ingecalculeerd dat we onderweg wel een boot konden regelen die ons mee terug nam, maar dit ging niet op. Dus na 18km, een stuk of 20 pauzes en heel wat verbaasde blikken verder, bereikte we weliswaar met de slappe lach en tijdens zonsondergang het vaste land.

Na Coron zijn we verder richting het noorden afgereisd voor onze laatste stop, zoals ik al zei een luxe resort, zon, zee en strand! Morgen vliegen we terug naar Manila om daar nog 1,5 dag te winkelen tot ik er bij neer val, ik kan nu eindelijk beginnen met het volproppen van mijn backpack! En de 19de is het dan echt tijd om maar huis te vliegen.

Zit ik hier dan op het balkon van mijn strandhutje kijkend naar de ondergaande zon met een biertje in mijn hand een einde te breien aan mijn laatste reisverslag. Ik vind het best onwerkelijk dat een reis die ik zolang heb voorbereid en zolang heb uitgeleefd nu over is, voor mij zijn de afgelopen maanden echt voorbij gevlogen!

Ik heb mooie en leuke mensen ontmoet, ik heb onwijs gave dingen meegemaakt en mogen ervaren, ik heb echt geleefd het afgelopen jaar! Ik ben zelf veel veranderd en ik heb herinneringen opgedaan die me altijd bij zullen blijven. Ik heb ook zeker moeilijke momenten gehad maar ik ben blij dat mijn vrienden en familie, en dan vooral mijn ouders er altijd dag en nacht waren om me een zetje in de goede richting te geven! Bedankt pap &mam!

Dit was het dan begonnen op 29 Augustus 2013 en op 20 Juni 2014 komt deze reis tot een einde. Een ding weet ik zeker er komen nog meer reizen!

XX

3 Reacties

  1. Susan Pijnenburg:
    16 juni 2014
    Wauw! Wat een avontuur, heel gaaf!
  2. Mama:
    16 juni 2014
    Hoi lieverd, weer schitterend geschreven! !! Ik kan niet wachten om je vrijdag weer in de armen te sluiten. Xxxxxxx
  3. Oma Nicky:
    19 juni 2014
    het zal wel weer wennen zijn in Nederland maar wat heb je veel mee gemaakt dat neemt niemand je meer af. Welkom thuis.
    oma Nicky