New adventures, Philipines

10 juni 2014 - Puerto Princesa, Filipijnen

Hier lig ik dan in mijn hangmatje op het strand, luisterend naar het geraas van de zee, genietend van de zon een van mijn laatste reisverslagen te schrijven. De gaten beginnen in mijn backpack te vallen en het saldo van mijn spaarrekening begint aardig te slinken, dus ik dacht dat het maar eens tijd werd om een retourticket te boeken. 19 Juni is mijn voorlopige laatste reisdag en vlieg ik vanaf Manila naar Amsterdam om me weer te settelen in het altijd gezellige Waalwijk en om vanaf 1 Juli weer aan het werk te gaan, back to reality.

De Filipijnen, ik dacht dat ik tijdens mijn reis al wel genoeg gekke dingen had gezien, en dat ik niet meer zo snel zou opkijken van bepaalde situaties, maar dan kom je aan in de Filipijnen. Het land waar ze meer mensen en bagage op de bus vervoeren dan dat er in de bus past. Het land waar alles kan en waar je altijd met een brede glimlach wordt verwelkomd.

Mijn reis door de Filipijnen is begonnen in Palawan, het eiland waar vroeger alle veroordeelde Filipijnen naar verbannen werden, het eiland waar je nu kan genieten van hagelwitte stranden, een helder blauwe zee, rurale dorpjes en vriendelijke mensen. Al vanaf het moment dat ik aankwam op het vliegveld, waar je wordt ontvangen met een rode loper en vier zwaaiende Filipijnse meisjes, had ik het gevoel dat ik het hier leuk zou gaan vinden en dit gevoel is zeker bevestigd. Aangekomen in het guesthouse in Puerto princessa werd ik al verrast met een eigen kamer in plaats van een dorm die ik eigenlijk geboekt had, met een dikke bijbel op mijn nachtkastje. In de Filipijnen is 83% van de bevolking katholiek en hoewel ik helemaal niks heb tegen andere religies, is het toch wel een verademing omdat je gewoon kan dragen wat je wil en de mensen anders naar je kijken. In tegen stelling van wat ik van andere had gehoord vond ik Puerto Princessa een leuke stad, lekker chaotisch dus heerlijk om in rond te dwalen en de nieuwsgierige blikken en vragen op je af te laten komen. Ik werd al meteen geconfronteerd met het 'organisatietalent' die bij de Filipijnen 'ruim' schoots aanwezig is, toen ik er 2 uur over deed om een nieuwe simkaart te kopen, gelukkig werd ik achtervolgd door een groep Filipijnse kinderen die hun engels wilde oefenen en me die 2 uur bestookt hebben met allerlei vragen.

Vanuit Puerto Princessa ben ik doorgereisd naar Sibaltan, een klein plaatsje ten noorden van El nido. Een klein dorpje met slechts één resort, allemaal kleine verlaten strandjes en omringd door kleine eilandjes. De eerste busreis van Puerto Princessa naar El Nido stond gepland om 07.00, het busje zat alleen nog niet vol genoeg dus even wachten totdat deze gevuld is. Prima een half uur later tijd om te vertrekken, 10 min later staan we stil langs de kant van de weg omdat de auto niet meer start, even aanduwen en hij start weer. Een half uur later stoppen we weer na een harde knal, alles nagekeken en even wat gesleuteld en vervolgens rijden we weer door, 20 minuten later stoppen we weer, waarom? Nou de versnellingsbak is onder de auto uitgevallen, dus even een paar uur wachten op de volgende bus! De eerste on the road ervaring in de Filipijnen, I love it! Verder bestonden mijn dagen daar uit snorkelen, zonnen, zwemmen, een boekje lezen, eten, drinken en owja een jurylid zijn bij de miss verkiezingen van het eiland. Een van de eigenaren van het resort zat in de organisatie van de miss verkiezing en ze zochten nog een jurlylid, dus werd ik als enige echte eregast uitgenodigd. Daar zat ik dan aan een lange tafel met 3 andere juryleden omringd door het halve eiland, mezelf afvragend hoe ik ook al weer in deze situatie terecht ben gekomen. Ik werd voorgesteld als de wereldreizigster uit Nederland en moest daarna met een knalrood hoofd het publiek toe zwaaien. Die avond moesten de kandidaten een act uitvoeren die wij moesten beoordelen, die act bestond uit zingen, dansen of poezie. Kortom ik heb heel de avond naar Filipijns kattengejank geluisterd afgewisseld met wat dans en aan het einde van de avond werd ik meegenomen naar een feest waar we wederom op Filipijns kattengejank hebben staan dansen. Zoals ik al zei hoe ben ik nu weer in deze situatie terecht gekomen, ik heb nogsteeds geen idee maar het was echt super leuk en zeker weer een onvergetelijke ervaring!

Na een weekje op Palawan te hebben gespendeerd werd het tijd om af te reizen naar Manilla om daar mijn lieve broertje op te halen van het vliegveld, Gideon zou me 3 weken op komen zoeken maar inmiddels is hij al zo toegewijd aan het reizen dat hij zijn ticket heeft omgeboekt en de 19de mee naar huis vliegt. We zijn als eerste richting het noorden afgereisd naar een klein plaatsje genaamd Aglao, Aglao ligt ten noorden van de vulkaan Pinatubo die voor het laatst in 1991 is uitgebarsten, dit is een van de heftigste vulkaanuitbarstingen geweest die de Filipijnen gekend heeft. Door de vulkaan uitbarsting is het bijliggende meer Mapanuepe overstroomd en daardoor heeft de bevolking letterlijk kunnen toekijken hoe het hele dorp werd opgeslokt door het meer. Het dorp is nogsteeds ondergedompeld alleen de kerk van het dorp steekt nog boven het meer uit. Inmiddels is het dorp weer opgebouwd aan de rand van het meer, na een lange hobbelige reis kwamen we daar aan en blijkt dat wij een van de weinige toeristen zijn die naar het dorp zijn afgereisd. Jaarlijks trekt het dorp ongeveer 20 toeristen dus we waren de attractie van het dorp, het enigste nadeel was dat er daardoor ook totaal geen overnachtingsmogelijkheden zijn voor toeristen. We hebben die nacht geslapen in het kantoor van de politiechef, Gideon op de grond en ik had mijn bedje samengesteld op het bureau van de politiechef. Die middag hebben we in een bootje het meer en de omliggende dorpjes verkent, er liggen allemaal dorpjes om en in het meer die door de uitbarsting alleen nog per boot te bereiken zijn en waar de Aeta stammen wonen. Daar werden we ook als beroemdheden ontvangen en daar heb ik met een brede lach op mijn kop toegekeken hoe Gideon werd uitgedaagd om mee te basketballen. We wilden eigenlijk vanaf Aglao een trekking maken van 2 dagen naar Mt Pinatubo alleen dit werd sterk afgeraden vanwege rebellen die zich op dat moment schuil hielden in de bergen. Dus na 1 nacht slapen in het politiebureau zijn we afgereisd naar Santa Juliana om vanaf daar naar het kratermeer te trekken. Daar aangekomen zagen we 4 quads staan die meteen onze aandacht trokken, die middag zijn we een 'beetje' buiten ons budget gegaan en hebben we 2 quads gehuurd om daar door het maandlandschap wat de vulkaan uitbarsting heeft nagelaten en rivieren te crossen. Ik kwam natuurlijk vast te zitten in een rivier dus toen kwam mijn gids mijn quad aanduwen, ik moest alleen gas geven, dus ik draai mijn gas natuurlijk vol open en vervolgens werden we overspoeld door een vloedgolf aan water en modder. Gideon lag zo'n beetje op de grond van het lachen, en ik was letterlijk van top tot teen bedekt met modder, tja ik blijf een vrouw laten we maar zeggen.

Op naar het volgende avontuur, we hadden besloten verder af te reizen naar het noorden richting Sagada, hiervoor moesten we een tussenstop maken in Baguio naast Manila is dit de grootste stad die het eiland Luzon kent. We kwamen daar laat aan dus we besloten daar een nachtje te blijven slapen, ik had Gideon gedropt met de bagage en ik ging opzoek naar een goedkope slaapplek wat bleek een onmogelijke missie te zijn. Ik heb tijdens het reizen nog maar weinig van zulke smerige slaapplekken gezien, van een hokje zonder ramen met dode kakkerlakken naar een badkamer waar een zatte idioot alles onder stond te pissen, die nacht hebben we in een heerlijk luxe hotel geslapen met airconditioning, een warme douche, een schone handdoek, zeepjes van het hotel, en spierwitte lakens, kortom alles wat ik tegenwoordig niet meer verwacht tegen te komen in de accomodaties waar ik slaap!

Sagada is een bergdorpje omringd door bergen, jungle en rijstvelden, en heeft een heerlijk koel klimaat wat echt een verademing is, Mei en Juni zijn de warmste maanden in de Filipijnen met temperaturen die soms kunnen oplopen tot 40 graden. Sagada staat bekend om de mooie natuur, grotten en de wijze waarop ze hier lijken bergen, namelijk in een klein doodskistje opgehangen in grotten of tegen een klif aan. Men wordt hier in de foetus houding in een doodskist gestopt omdat je ook zo op de wereld bent gekomen en de doodskist wordt in een grot opgehangen omdat dit een vreedzame plek is, een goede laatste rustplek. Bijzonder om te zien, honderden opgestapelde lijkkisten in een grot, tegenwoordig gebeurt het niet meer zoveel omdat nabestaanden de overledene nog op willen zoeken en dit gaat moeilijk als je tegen een klif aan hangt. We hebben hier ook een trekking gemaakt in de grotten, teminste ik had me een trekking voorgesteld, lopen door een paar grotten maar dat was het niet, daarintegen moesten we ons door de smalste gaatjes heen wurmen en met touwen naar beneden abseilen en omhoog klimmen, we zijn 250 meter diep geweest. Echt super vet alleen ik was wel weer blij dat ik heel buiten was, en dat we een goede gids hadden die me een paar keer op zijn nek mee naar beneden heeft geholpen.

Per Jeepney gingen we vervolgens van Sagada naar Banaue, een jeepney is hier naast de trycicle, een motor met zijspan, een van de belangrijkste vervoersmiddelen. Een Jeepney is een jeep alleen dan met een hele grote laadbak waar je normaal gesproken zo'n 12 mensen in kan vervoeren, maar hier zien ze het dak ook als laadruimte dus nadat ze de jeepney letterlijk vol hebben gepropt, wordt er eerst bagage op het dak gebonden en vervolgens gaan daar nog zo'n 25 a 30 passagiers bovenop. Ik had al snel uitgevonden dat ik liever op het dak zit, genietend van de uitzichten over de onwijs mooie landschappen die de Filipijnen te bieden heeft. Alhoewel als je in de bergen over de smalle onaangelegde wegen rijd met je voeten bungelend boven het ravijn, ik soms wel is dacht aan het engeltje op mijn schouder. Als het begint te regenen wordt er gewoon een stuk bouwzeil over het dak heen getrokken en dan zijn de spullen en de passagiers half droog in plaats van zijk nat, toen was het iets minder relaxt om op het dak te zitten, scheurend door de bergen met super harde regen en een zeiknat bouwzijl op je huid geplakt terwijl je niet kan zien waar je heen rijd. Aangekomen in Banaue was de reis het meer dan waard, ik heb nog nooit zulke mooie rijstvelden gezien, het wordt niet voor niks het achtste wereldwonder genoemd, ik hoop dat de foto's voor zich spreken!
Na Banaue zijn we doorgetrokken naar Tinglayan en daar hebben we een trekking gemaakt naar kleine bergdorpjes en inmens mooie uitzichten over de bergen en rijstvelden. Het was een mooie maar heftige stijle trekking, ik had aan het einde van de dag dan ook maar besloten dat dit mijn laatste trekking was voor deze reis. Kortom vanaf nu ga ik vooral relaxen!

Het is deze keer een lang reisverslag, en ik heb nog niet eens alles verteld maar dat komt in mijn laatste reisverslag. Ik kan nogsteeds niet geloven dat mijn reis de 19de echt is afgelopen!

XX

Foto’s

1 Reactie

  1. Mama:
    10 juni 2014
    Hoi schat, wat een superverhaal weer. Fijn te horen en te zien dat alles goed gaat en wat jullie allemaal meemaken..ik kijk ernaar uit om jullie op de 20e weer in de armen te sluiten. Xxxx