A battle with the mind, Vipassana.
9 februari 2014 - Hampi, India
Zittend in kleermakerszit met een kaarsrechte rug en spieren die onwijs zeer doen, beseffende dat mijn Nederlandse lichaam niet gewend is om langer dan 10 minuten in deze houding te zitten. En ondertussen gaan er zoveel dingen door je hoofd heen.
Zondag de 19de ben ik afgereisd naar een meditatiecentrum in Vijaya, waar ik een Vipassana heb gedaan van 10 dagen. Vipassana is de meditatietechniek van Buddha waarbij je je moet houden aan een aantal regels. Voor 10 dagen lang, mag je niet praten, niet lezen, niet schrijven, geen muziek maken of luisteren, geen non verbale communicatie, je mag niet doden dus ook geen insecten, je krijgt 2 lichte maaltijden per dag, en je wordt elke dag om 04.00 gewekt om vervolgens tot 21.30 te mediteren. Om het naleven van deze regels makkelijker te maken moet je al je schrijf/leesmateriaal, en elektronica inleveren.
Het Vipassana centrum ligt in een klein dorpje midden in een bos palmbomen. In het dorpje krijg je een kijk op het echte plattelands leven hier, ze zijn hier natuurlijk geen toeristen gewend, dus je krijgt heel wat rare blikken als je hier rondloopt. Vrouwen die nieuwsgierig en verlegen achter een boom naar je staan te gluren, hardwerkende mannen die hun kapmes neergooien om even te kunnen zwaaien, maar ook bedelende kinderen die je achterna blijven lopen, of een man die al zijn vleeswonden laat zien om vervolgens om geld te bedelen. Soms is het best moeilijk want er zijn hier echt heel veel mensen die helemaal niks hebben, maar als je aan één iemand iets geeft heb je meteen een hele groep bedelaars achter je aan.
Tijdens de Vipassana zijn mannen en vrouwen van elkaar gescheiden, er waren ongeveer 20 vrouwen die deelnamen aan de Vipassana waarvan 3 andere toeristen. Ik was echt onwijs zenuwachtig om te beginnen met de Vipassana, omdat ik totaal niet wist wat ik moest verwachten en hoe het uit zou pakken, maar aan de andere kant vond ik het ook wel weer een hele uitdaging om 10 dagen helemaal op mezelf te zijn, gescheiden van de rest van de wereld. Toen ik bij het Vipassana centrum aankwam had ik meteen contact met een Portugees meisje die ook nog nooit iets van meditatie had gedaan, en dat nam de spanning wel een beetje weg.
De 20ste ging de Vipassana echt van start en werd ik om 04.00 gewekt voor een eerste meditatie sessie. Tijdens de eerste 3 dagen wordt de basis van meditatie geleerd, dit werd gedaan door middel van de Anapana ademhalingstechniek hierbij moet je je focussen op je ademhaling en dit zou dan weer je bewustwording vergroten. Voor mij betekende dit heel veel pijn in mijn rug en benen omdat je tijdens een sessie van één uur in de kleermakerszit zit, en aangezien dit niet echt een natuurlijke houding is voel je dat wel na een tijdje. Daarnaast ga je echt nadenken over letterlijk alles, er gaan zoveel gedachten door je heen, je gaat nadenken over situaties die zijn voorgevallen, dingen die je nog moet doen, terwijl het de bedoeling is dat je je focust op je ademhaling en dat lukt niet goed als je gedachten telkens maar afdwalen naar andere dingen. De eerste 2 dagen leverde dit voor mij veel irritatie op, want het leek net alsof iedereen in de zaal als een standbeeld zat te mediteren en ik kon alleen maar nadenken en twijfelen over dingen, veranderen van houding vanwege de pijn, denken aan eten vanwege de honger, en op de klok kijken om na te gaan hoelang ik nog in de zaal moest zitten of hoelang het nog duurde voor de volgende maaltijd. Natuurlijk krijg je dan ook meteen de gedachten om je spullen in te pakken en heel hard weg te rennen uit deze gevangenis maar ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb.
Tijdens de Vipassana was er altijd een leraar aanwezig waarbij je terecht kon met vragen en problemen, dat was dan ook de enigste persoon met wie je mocht praten. Daarnaast krijg je aan het einde van elke dag een les van 1 uur waarin het proces wordt uitgelegd waar je door heen gaat, en daar herkende ik elke keer heel veel in, ook de irritatie was heel normaal. De derde dag ging het eindelijk een stuk beter, ik kon al één uur in kleermakerszit mediteren zonder dat er ook maar een gedachten door me hoofd ging. Moet je je voorstellen dat je een uur stil gaat zitten met je ogen dicht, normaal gesproken zou je jezelf er allereerst geen tijd voor gunnen omdat je nog zoveel "moet" doen, en als je jezelf er al tijd voor gunt dan gaat er van alles door je heen. Moet je je nu eens voorstellen dat je gewoon de tijd neemt om een uur stil te zitten met je ogen dicht en er helemaal niks door je hoofd heen gaat, echt een heerlijk gevoel!
Op de 4de dag wordt je de Vipassana techniek aangeleerd, hierbij is het de bedoeling dat je je bewust wordt van prikkelingen in je lichaam zoals bijvoorbeeld pijn, tintelingen, steken of hitte. Dit doe je door je elke keer te focussen op een appart lichaamsdeel en zo elke keer weer heel je lichaam af te gaan. Het is dan de bedoeling dat je die prikkelingen objectief waarneemt en er vooral niet op reageerd dus niet krabben of gaan verzitten. Hiermee leer je in de praktijk om je bewust te worden van de reacties die je geeft en met "compassie" te reageren of niet te reageren hoe sterk je negatieve gevoel ook is tegenover bepaalde mensen, ervaringen of situaties en dit zal dan weer leiden tot een gelukkiger leven. Het is heel raar maar na de 6de dag ging ik de pijn gewoon waarderen omdat het zo'n voldaan gevoel geeft, je benen blijven pijn doen alleen je moet stil blijven zitten dus de pijn wordt steeds erger, en ondertussen is er een stemmetje in je hoofd die je wijst op de pijn en die tegen je zegt dat je het niet kan en als je die gedachten de baas bent geeft dat echt een voldaan gevoel, alsof je dan alles aan kan. Ik heb in de Vipassana vooral geleerd dat ik eerst moet nadenken voor dat ik een reactie geef of mijn irritatie uit, en dat het soms beter is om in bepaalde situaties helemaal geen reactie te geven. Om nou in elke situatie met compassie te reageren gaat een beetje te ver voor mij maar ik denk dat ik er zeker wel wat aan heb gehad en ik ben echt heel blij dat ik het gedaan heb!
Het Vipassana centrum was vrij klein en er waren voornamelijk Indiërs die deelnamen aan de Vipassana. Het was ook wel een ervaring om 10 dagen lang zo close te zijn met Indiase vrouwen, je leert de cultuur dan nog beter begrijpen. Tuurlijk je bent 10 dagen samen en je mag geen woord tegen elkaar zeggen, maar toch is het grappig als er 3 Indiase vrouwen met open mond naar je slipjes aan de waslijn staan te staren. Op de 10de dag mocht je wel weer praten met elkaar, en toen bleek maar weer dat India echt een mannenwereld is. Alle vrouwen die meededen aan de Vipassana werden vergezeld door hun echtgenoot, het is namelijk ondenkbaar dat een Indiase vrouw dat alleen zou mogen doen, dat zou de echtgenoot nooit toelaten. Zo vonden ze het ook onverstelbaar dat ik niet getrouwd ben, een vrouw probeerde me zelfs nog te koppelen aan haar zoon, die op de laatste dag nog netje aan mij werd voorgesteld, nou nee dankje naast een Chinees ook zeker geen Indiër voor mij!
Op de 30ste mochten we het Vipassana centrum verlaten, de dichtsbijzijnde grote stad was Vijayawada, de smerigste stad die ik tot nu toe in India heb gezien. Het is dan ook logisch dat er haast nooit toeristen zijn, dat betekende heeeel veel starende blikken, mensen die foto's wilde en zelfs een meisje die kwam vragen of ze mijn huid mocht aanraken. Ik wilde daar zo snel mogelijk weg en ik verlangde naar strand en wat drankjes, dus op naar Goa. In India is het treinsysteem echt goed geregeld alleen lange afstand treinen moet je wel zo'n 2 dagen van te voren reserveren wil je een slaap of zitplaats hebben. Ik was daar te laat voor en aangezien ik dezelfde dag nog weg wou had ik gekozen voor een sta plaats voor jawel een treinreis van 20 uur richting Goa! Ik had samen met Catharina het Portugese meisje van de Vipassana, kranten en een deken gekocht en we zouden ons wel settelen in de trein, nou niet dus! De trein was weer op zijn Indiaas volgepropt en ik besefte na 2 uur rondzwerven in de trein al wel dat ik dit niet nog 18 uur zou trekken, dus toen heb ik de slechte verwende westerling uitgehangen en heb ik een slaapplaats overgekocht van een Indiër. De volgende ochtend werd ik wakker met 2 starende Indiërs op mijn bed, maar wel in Goa dus eindelijk tijd voor zon, zee en strand!
XX
Zondag de 19de ben ik afgereisd naar een meditatiecentrum in Vijaya, waar ik een Vipassana heb gedaan van 10 dagen. Vipassana is de meditatietechniek van Buddha waarbij je je moet houden aan een aantal regels. Voor 10 dagen lang, mag je niet praten, niet lezen, niet schrijven, geen muziek maken of luisteren, geen non verbale communicatie, je mag niet doden dus ook geen insecten, je krijgt 2 lichte maaltijden per dag, en je wordt elke dag om 04.00 gewekt om vervolgens tot 21.30 te mediteren. Om het naleven van deze regels makkelijker te maken moet je al je schrijf/leesmateriaal, en elektronica inleveren.
Het Vipassana centrum ligt in een klein dorpje midden in een bos palmbomen. In het dorpje krijg je een kijk op het echte plattelands leven hier, ze zijn hier natuurlijk geen toeristen gewend, dus je krijgt heel wat rare blikken als je hier rondloopt. Vrouwen die nieuwsgierig en verlegen achter een boom naar je staan te gluren, hardwerkende mannen die hun kapmes neergooien om even te kunnen zwaaien, maar ook bedelende kinderen die je achterna blijven lopen, of een man die al zijn vleeswonden laat zien om vervolgens om geld te bedelen. Soms is het best moeilijk want er zijn hier echt heel veel mensen die helemaal niks hebben, maar als je aan één iemand iets geeft heb je meteen een hele groep bedelaars achter je aan.
Tijdens de Vipassana zijn mannen en vrouwen van elkaar gescheiden, er waren ongeveer 20 vrouwen die deelnamen aan de Vipassana waarvan 3 andere toeristen. Ik was echt onwijs zenuwachtig om te beginnen met de Vipassana, omdat ik totaal niet wist wat ik moest verwachten en hoe het uit zou pakken, maar aan de andere kant vond ik het ook wel weer een hele uitdaging om 10 dagen helemaal op mezelf te zijn, gescheiden van de rest van de wereld. Toen ik bij het Vipassana centrum aankwam had ik meteen contact met een Portugees meisje die ook nog nooit iets van meditatie had gedaan, en dat nam de spanning wel een beetje weg.
De 20ste ging de Vipassana echt van start en werd ik om 04.00 gewekt voor een eerste meditatie sessie. Tijdens de eerste 3 dagen wordt de basis van meditatie geleerd, dit werd gedaan door middel van de Anapana ademhalingstechniek hierbij moet je je focussen op je ademhaling en dit zou dan weer je bewustwording vergroten. Voor mij betekende dit heel veel pijn in mijn rug en benen omdat je tijdens een sessie van één uur in de kleermakerszit zit, en aangezien dit niet echt een natuurlijke houding is voel je dat wel na een tijdje. Daarnaast ga je echt nadenken over letterlijk alles, er gaan zoveel gedachten door je heen, je gaat nadenken over situaties die zijn voorgevallen, dingen die je nog moet doen, terwijl het de bedoeling is dat je je focust op je ademhaling en dat lukt niet goed als je gedachten telkens maar afdwalen naar andere dingen. De eerste 2 dagen leverde dit voor mij veel irritatie op, want het leek net alsof iedereen in de zaal als een standbeeld zat te mediteren en ik kon alleen maar nadenken en twijfelen over dingen, veranderen van houding vanwege de pijn, denken aan eten vanwege de honger, en op de klok kijken om na te gaan hoelang ik nog in de zaal moest zitten of hoelang het nog duurde voor de volgende maaltijd. Natuurlijk krijg je dan ook meteen de gedachten om je spullen in te pakken en heel hard weg te rennen uit deze gevangenis maar ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb.
Tijdens de Vipassana was er altijd een leraar aanwezig waarbij je terecht kon met vragen en problemen, dat was dan ook de enigste persoon met wie je mocht praten. Daarnaast krijg je aan het einde van elke dag een les van 1 uur waarin het proces wordt uitgelegd waar je door heen gaat, en daar herkende ik elke keer heel veel in, ook de irritatie was heel normaal. De derde dag ging het eindelijk een stuk beter, ik kon al één uur in kleermakerszit mediteren zonder dat er ook maar een gedachten door me hoofd ging. Moet je je voorstellen dat je een uur stil gaat zitten met je ogen dicht, normaal gesproken zou je jezelf er allereerst geen tijd voor gunnen omdat je nog zoveel "moet" doen, en als je jezelf er al tijd voor gunt dan gaat er van alles door je heen. Moet je je nu eens voorstellen dat je gewoon de tijd neemt om een uur stil te zitten met je ogen dicht en er helemaal niks door je hoofd heen gaat, echt een heerlijk gevoel!
Op de 4de dag wordt je de Vipassana techniek aangeleerd, hierbij is het de bedoeling dat je je bewust wordt van prikkelingen in je lichaam zoals bijvoorbeeld pijn, tintelingen, steken of hitte. Dit doe je door je elke keer te focussen op een appart lichaamsdeel en zo elke keer weer heel je lichaam af te gaan. Het is dan de bedoeling dat je die prikkelingen objectief waarneemt en er vooral niet op reageerd dus niet krabben of gaan verzitten. Hiermee leer je in de praktijk om je bewust te worden van de reacties die je geeft en met "compassie" te reageren of niet te reageren hoe sterk je negatieve gevoel ook is tegenover bepaalde mensen, ervaringen of situaties en dit zal dan weer leiden tot een gelukkiger leven. Het is heel raar maar na de 6de dag ging ik de pijn gewoon waarderen omdat het zo'n voldaan gevoel geeft, je benen blijven pijn doen alleen je moet stil blijven zitten dus de pijn wordt steeds erger, en ondertussen is er een stemmetje in je hoofd die je wijst op de pijn en die tegen je zegt dat je het niet kan en als je die gedachten de baas bent geeft dat echt een voldaan gevoel, alsof je dan alles aan kan. Ik heb in de Vipassana vooral geleerd dat ik eerst moet nadenken voor dat ik een reactie geef of mijn irritatie uit, en dat het soms beter is om in bepaalde situaties helemaal geen reactie te geven. Om nou in elke situatie met compassie te reageren gaat een beetje te ver voor mij maar ik denk dat ik er zeker wel wat aan heb gehad en ik ben echt heel blij dat ik het gedaan heb!
Het Vipassana centrum was vrij klein en er waren voornamelijk Indiërs die deelnamen aan de Vipassana. Het was ook wel een ervaring om 10 dagen lang zo close te zijn met Indiase vrouwen, je leert de cultuur dan nog beter begrijpen. Tuurlijk je bent 10 dagen samen en je mag geen woord tegen elkaar zeggen, maar toch is het grappig als er 3 Indiase vrouwen met open mond naar je slipjes aan de waslijn staan te staren. Op de 10de dag mocht je wel weer praten met elkaar, en toen bleek maar weer dat India echt een mannenwereld is. Alle vrouwen die meededen aan de Vipassana werden vergezeld door hun echtgenoot, het is namelijk ondenkbaar dat een Indiase vrouw dat alleen zou mogen doen, dat zou de echtgenoot nooit toelaten. Zo vonden ze het ook onverstelbaar dat ik niet getrouwd ben, een vrouw probeerde me zelfs nog te koppelen aan haar zoon, die op de laatste dag nog netje aan mij werd voorgesteld, nou nee dankje naast een Chinees ook zeker geen Indiër voor mij!
Op de 30ste mochten we het Vipassana centrum verlaten, de dichtsbijzijnde grote stad was Vijayawada, de smerigste stad die ik tot nu toe in India heb gezien. Het is dan ook logisch dat er haast nooit toeristen zijn, dat betekende heeeel veel starende blikken, mensen die foto's wilde en zelfs een meisje die kwam vragen of ze mijn huid mocht aanraken. Ik wilde daar zo snel mogelijk weg en ik verlangde naar strand en wat drankjes, dus op naar Goa. In India is het treinsysteem echt goed geregeld alleen lange afstand treinen moet je wel zo'n 2 dagen van te voren reserveren wil je een slaap of zitplaats hebben. Ik was daar te laat voor en aangezien ik dezelfde dag nog weg wou had ik gekozen voor een sta plaats voor jawel een treinreis van 20 uur richting Goa! Ik had samen met Catharina het Portugese meisje van de Vipassana, kranten en een deken gekocht en we zouden ons wel settelen in de trein, nou niet dus! De trein was weer op zijn Indiaas volgepropt en ik besefte na 2 uur rondzwerven in de trein al wel dat ik dit niet nog 18 uur zou trekken, dus toen heb ik de slechte verwende westerling uitgehangen en heb ik een slaapplaats overgekocht van een Indiër. De volgende ochtend werd ik wakker met 2 starende Indiërs op mijn bed, maar wel in Goa dus eindelijk tijd voor zon, zee en strand!
XX
Met mijn rug zeker geen Vipassana en ik denk dat ook mijn buikje in de weg zou zitten. Meteen wanneer ik dit neerschrijf denk ik aan hoe onrechtvaardig/tegengesteld onze wereld eigenlijk is ingericht. Dat zal bij jou ook wel het geval zijn gedurende je reizen door al deze delen van de wereld. En dan toch zien dat nog heel veel mensen gelukkig kunnen zijn zonder enig materialistisch bezit. Ook dat geeft je veel stof tot nadenken.
Geweldige verhalen schat en blijf genieten want dit is waardevol voor de rest van je leven, hoe het ook verder gaat met je.
Oom Michel
Geniet nog van de rest van je reis!
Kus Saskia
Liefs!
geweldig hebben gevonden.geweldig dat je het volgehouden hebt.
Kijk uit naar je volgende ervaring.groetjes
Xxx