Lots of love from India.

Na 12 dagen, wat avonturen en 574 foto's verder, wordt het toch maar weer eens tijd voor een nieuw reisverslagje vanuit het mooie India! 

Op de 24ste aangekomen in Delhi en de eerste taak was om Nick te vinden. We hadden afgesproken op het treinstation bij het toeristen informatie centre, best duidelijk zou je zeggen. Na een uur zoeken en op en neer gebel kwamen we er achter dat Delhi 16! treinstations heeft en dat we allebei op een ander treinstation stonden, handig! Uiteindelijk hebben we elkaar toch gevonden en kunnen we samen als 'echtpaar' voor 5 weken door India reizen.

Delhi, iedereen omschreef het als een grote te drukke chaos, maar gek genoeg vond ik het echt leuk! Ik weet niet hoe het komt, misschien dat mijn interpretatie voor chaos iets anders is na mijn reis door China en Nepal of dat ik er al aan gewend ben, maar ik heb echt een leuke tijd gehad in Delhi. Ik ben wel gaan houden van een beetje chaos en drukte, de verkopers negeer je gewoon en verder laat je het gekke drukke en remoerige leven van Delhi op je af komen terwijl je rondzwerft door de straten, en wat foto's maakt. Soms kom ik mezelf wel even tegen en wordt ik teruggeroepen in de werkelijke wereld, wanneer ik heel enthousiast al fotograferend een straatje in loop waar dan ineens een paar Indiërs met hele grote donkere ogen naar je staan te kijken en je met hun ogen staan uit te kleden, owja ik ben in India! 
Door alle verhalen die je hoort, en dingen die hier gebeurt zijn moet je wel echt allert blijven als vrouw. Als ik eerlijk ben heb ik soms  ook wel een gedachten van ow nu zou ik wel op een ongepaste plaats worden vastgegrepen, bijvoorbeeld in de metro van Delhi maar nee het blijft bij kijken. In de metro hebben ze zelfs apparte plaatsen voor vrouwen, je hebt hele apparte vrouwen coupés, je hebt apparte vrouwen bankjes in de normale coupés, je hebt apparte vrouwen rijen bij het fouilleren en zelfs als je een kaartje wil kopen hebben vrouwen voorrang, en aangezien 80% hier man is ben je als vrouw altijd sneller klaar. Kortom het heeft soms ook zo zijn voordelen dat sommige Indiërs hun handen niet kunnen thuishouden.

Op 16 december stapte we in het vliegtuig om van Delhi naar Leh te vliegen. Leh, een plek waarvan iedereen ons afraadde om daar in de winter naar toe te gaan, gelukkig ben ik eigenwijs geboren. Alleen de vliegreis over de toppen van de Himalaya was al een hele beleving, echt onwijs mooi! Leh is een plaatsje midden in de Himalaya en ligt op 3500 meter, de temperaturen lagen overdag zo rond de -5 en snachts koelde het af tot -15. Lekker koud dus! Leh voelde voor mij echt niet aan als India, het is een klein stukje Tibet in het Indiase land. Een wereld van monniken, Tibetaanse kloosters, gebedsvlaggen en besneeuwde bergtoppen, ook de bevolking had een Tibetaanse uitstraling en waren heel aardig en gemoedelijk. Het was het winterseizoen dus wij waren zo'n beetje de enigste 2 toeristen in heel de stad, en verbleven bij een familie thuis omdat nagenoeg alle hotels waren gesloten.

Ik heb echt bewondering voor de bevolking in Leh, als je ziet hoe ze de winter overleven, dan hebben wij in Nederland echt niks te klagen. Vanwege de extreme kou is al het water afgesloten omdat anders alle leidingen bevriezen, dus geen stromend water, warme douche en ook geen verwarming, gelukkig kregen wij een elektrisch kacheltje en heel veel dekens zodat we toch nog een beetje konden opwarmen. Toen wij er waren was er nog geen sneeuw gevallen, de eigenaar van het guesthouse zei dat dit uitzonderlijk was, normaal gesproken zouden de wegen rond deze tijd van het jaar al afgesloten zijn vanwege de sneeuw. Dit gebeurde uiteraard toen wij daar waren, na 2 dagen was er al zoveel sneeuw gevallen dat de wegen van en naar Leh waren afgesloten door het leger omdat het dan te gevaarlijk is om deze te begaan. Dit houd voor de lokale bevolking in dat er vanaf dat moment geen fruit meer te krijgen is, en qua groente alleen nog maar uien, aardappelen,wortels en kool. Gelukkig hebben ze wel een vliegveld waar als het zicht het toelaat wat vluchten van vertrekken, en waar als het echt noodzakelijk is goederen aangevoerd kunnen worden. 

We waren midden in de Himalaya een van de mooiste plekken op aarde om een trekking te maken. Dus ja wij waren ook nog eens zo gek om een trekking te maken in die ontzettende vries kou. Een trekking van 2 dagen, die vrij makkelijk was maar waarbij het wel belangrijk was om het pad goed te volgen, logisch want verdwalen in de Himalaya wil niemand. De eerste dag ging prima, en na een aantal uur lopen kwamen we aan bij een heel klein dorpje, waarna we bij een oude man van 71 jaar thuis hebben geslapen. De man had lekker voor ons gekookt en hield de stoof goed brandend met stront, hout en kerosine. De volgende ochtend begonnen we vol goede moed aan de weg naar de top, en natuurlijk zijn wij verdwaald, we weten nogsteeds niet waar we verkeerd zijn gelopen, maar de trekking werd een stukje gevaarlijker. Blijkbaar hebben we een top beklommen van 5300m terwijl het de bedoeling was om een trekking te maken door een pas op een maximale hoogte van 4800m. De top was heel erg stijl en bestond uit voornamelijk losliggende stenen, nou ik heb echt doodsangsten uitgestaan en we zijn letterlijk op handen,voeten al schreeuwend tegen elkaar de top opgegaan. Gelukkig was het uitzicht op de toppen zo onbeschrijvelijk mooi dat de helse tocht naar boven al snel weer vergeten was. Maar toen kwam de weg terug naar het dorpje waar echt geen einde aan leek te komen, de weg terug zou ongeveer 2 uur moeten duren maar na 4 uur lopen leek er nogsteeds geen einde te komen aan de eindeloze bergen. Toen knepen we hem allebei wel weer even want in die kou wil je echt niet buiten slapen. Gelukkig zagen we na het beklimmen van een laatste heuvel op echt het laatste kleine beetje energie wat ik nog had, het dorpje in de verte te liggen. Eind goed al goed, maar in ieder geval nooit meer een 2de trekking op deze manier!

Leh was een moeilijke plaats om van weg te komen, de mensen waren zo aardig en de omgeving zo mooi dat je daar makkelijk wat tijd kan vertoeven. Na een week hebben we toch onze spullen gepakt, en een enkeltje terug naar Delhi geboekt. Met het wisselende weer in Leh en de smog in Delhi is dit een van de vliegtrajecten die gemiddeld de meeste vertraging oploopt, zo hadden wij ook vertraging, nou na 4 uur vertraging werd mijn geduld door de Indiase laxheid en communicatie weer buitengewoon op proef gesteld!

Kerstavond en 1ste kerstdag hebben we doorgebracht in Delhi. Eigenlijk was het niet echt kerst, hier kennen ze namelijk geen kerst dus het wordt hier ook niet echt gevierd. Er lopen wel een aantal straatverkopers met kerstmutsen op, Merry Christmas te roepen maar ze hebben geen idee wat kerst überhaupt inhoud. Ik had wel heimwee naar huis met kerst, lekker eten en drinken met familie, ik verlangde er echt naar, maarja je kan niet alles hebben! Volgend jaar een extra vagante kerst ;)

Vanuit Delhi zijn we op 2de kerstdag met de trein doorgereisd naar Amritsar. Waar we weer in aanraking kwamen met een totaal andere religie het Sikhisme. Naast het Christendom, de Islam, Boeddhisme en het Hindoeïsme is dit het vijfde grootste geloof van de wereld. De Sikhs worden gekenmerkt door een grote tulband en een nog grotere baard, het was net alsof we zo in de film van Aladdin waren gestapt. Amritsar staat vooral bekend om zijn 'golden temple', dit is de heiligste tempel voor het Sikhisme en bestaat uit maarliefst 750kg goud. Het is echt niet anders te beschrijven als een magische en serene plek, het is een tempel die echt nog in gebruik is en dagelijks bezocht wordt door duizenden pelgrims, ik heb die dag slechts 2 andere toeristen gezien. Iedereen is zo oprecht gefocust op het geloof en iedereen gaat zo gemoedelijk met elkaar om, dat het een fijne plek was om te bewonderen.

Een treinreis door India, ook een hele andere wereld en een rare beleving. Niet eens zo zeer het remoerige leven in de trein maar vooral wat je buiten ziet afspelen. Honderden 'tentjes' langs en tussen het spoor waar hele families wonen, kinderen spelend met vuilnis, mensen opwarmend bij een kampvuurtje gemaakt van vuilnis, mensen die zitten te poepen en plassen langs de kant van het spoor of zelfs op het spoor. Terwijl wij al starend van de ene naar de andere bestemming worden vervoerd om weer een stukje van de wereld te ontdekken, dan ga je het leven steeds meer waarderen.

Vanuit Amritsar zijn we weer teruggegaan naar Delhi om vervolgens met een 17 uur durende treinrit af te reizen naar het Jaisalmeer, een plaats in de woestijn. Het ziet er naar uit dat we het nieuwe jaar in de woestijn met een kameel, onder de sterrenhemel gaan inluiden. Ik wens jullie allemaal alvast een mooie, leuke en spectaculaire jaarwisseling toe!! Dat het nieuwe jaar maar weer veel nieuwe & mooie avonturen mag brengen!!

XXXXX